Yaka

Işığı sönerken günün Mevsimsiz göçer aşk Tohum acemice çatlar Büyümenin uğultusu döner salyangozda Güneye salınırken köklerin Kuzeyde budaklanırsın İki kıtanın ucu dudaklarım olur Mavi gövdenden öpmek isterim. Yalnızlık kopan kaya gibi Düşer ses organlarıma Şehri enkaza çeviririm Ama kuşbaza kimse kızamaz; İstanbul bilir bunu Bu bozguna uğramış mesafeler Bu çakırkeyif hava İstanbul bilir bunu Dudaklarımı terk ettiğimdendir.