Araf’ın Çocuğu

Rol DeğişimiEy iki adımlık yerküreHiçleme beniDante’yi okumuşluğumVe Hamlet’i oynamışlığım varKendime en yakın yabancıyımDiri bir akarsu vardı gövdemdeGüzdü, sonsuz bir çöle takıldımÖteki değilimBeriki hiç değilimIşığım denize kayıyorSularınıza karışıyorumKavimsiz göçler bıraktınız banaBen de şimdi siz’imBir varoluş var beni cezalandıranKentte, dünyada, evrendeBir boşluktayımSizinle benim aramda katı bir çizgiÖlçüyorum yokluğunu, ağırlığınıDaha ne kadar yok olabilirim kiYollarıma kuşlar konduKafatasımın içinde küçük bir huzur...Mavinin doruğuna diz çöküşümü izledimDokundunuz doruklarımaBu yüzden yıkandı bu ellerBen de şimdi siz’imKörpe kollarımla tırmandım yamaçlarınızaBedenimi yukarı çekerekYaşamak için kaçtığınız ölümlerÖlmek için kaçtığım hayatlarAramızda bir arafKöz rengi bir cümle gibi zihnimYine buradayız, Tüm sözcüklerin ve arzuların iğdileştiğiKorkmayın söyleyin!Ben de şimdi siz’imBirleştikçe kayboluyor teninizÖze doğru yayılmakta, aramızdaki kimsesizlikÖdünç aldım kokunuzuBedenimin her gözeneğinde, bir murdar çan!Vurgusu bana dönükMerak buyurmayınızBen de şimdi siz’imHatırlar gibiyim bir akıl hastasının zihnime işlendiği cümleyi:“Hepiniz bir gün buraya geleceksi¬niz, gelecek, geleceksin, geleceksiniz, gelecekler’’Siz de artık ben’siniz