Cömert Gül

Canım Gül’üm AnnemeAnnemize bahçeden dünkü aşklardık dahayaz gelişler olurdu baygın güneşleriylebir güle doğru akşam sokulurdu yuvayayeşil yapraktan nefes taze sözcük koşardıkbir babaydı kapıda bahçeyi açan zamangünlerin dağılışı suyu çekilen mevsimyaralı bir kuş olup düşüverdi yelkovannerede düşbaz kiraz çılgın erik neredeakrebin kısalttığı bir rüyaymış görmedikkafdağından simurgla şehrazat binbir gecegittiğimizden daha uzun gamı dönüşünakşamlar uyağında erimeye gelmişlersanki mum gibi sönen birer birer kardeşlerkardeşlerim güneşler ey aylar ve yıldızlarülker, zühre, asuman, açık ve genç gülüşlergece ve gündüz yolunu gözlediğim o düşlergölgede bir salıncak şiirde sallanacakaraba saman dolu göğümüz samanyoluiki gözüm haziran sular aydınlanacakkarahindibalar mı birlikte çocuk oldukyıllar sonra birbirimizi hikayelerde buldukbir gül ki bir bahçeye hem güneş olur hem aynazlı olmayan bir gül varsa annemdir benimöyle cömert bir gül ki bahçeden daha derin