Postacı Kadın

İtalya, Salento, Haziran 1934: Lizzanello’nun ana meydanında bir otobüs durur. Herkesin birbirini tanıdığı, sıkı bağların bulunduğu bir kasabadır burası. Kuzeyden gelen otobüsten bir çift iner: Carlo, güneylidir ve uzunca bir aradan sonra evine dönmenin mutluluğunu yaşar; kadın ise eşi Anna’dır, kasabaya göre kuzeyli bir yabancı. Carlo’nun abisi o gün onları karşılamak için durakta bekler. Hem o hem de kasabadaki herkes, Anna’nın eşsiz güzelliğini fark eder, hatta ona vurulur ama Anna başka kadınlar gibi değildir. Dedikodudan kaçınır, kiliseye gitmez, bilime önem verir, faşist rejimin ortasında komünist partiyi destekler. Kimsenin adını dahi duymadığı kitaplar okur. Erkek gibi pantolon giyer ve kadının da tıpkı erkek gibi eşit haklara sahip olması gerektiğini düşünür. Kuzey İtalya’da ilkokul öğretmeni olan Anna, eşiyle birlikte güneye göç edince okulda kadro bulamaz, çalışmak ister ve bir gün karşısına iş ilanı çıkar: Postacı aranıyor. Kadın postacı mı? Hem de bu dönemde? Hem de böyle bir kasabada? İnanması güç bir şey. Ama Anna kısa sürede kasabanın gizli âşıklarına mektuplar taşır, savaştaki sevdiklerinden bir haber bekleyen ailelere umut verir, hatta okuma yazması olmayanlara alfabeyi bile öğretir.