Söyleyeceklerim Var

“Her şey bir sessizlikle başlar.”Bu cümle, bir anahtar gibiydi. Yıllardır kilitli duran kapıyı açtı ve kelimeler, usulca dışarı sızmaya başladı. Önce teker teker, ürkek adımlarla. Sonra cesaretlenip el ele tutuştular, cümleler kurdular. Cümleler birleşip paragraflara, paragraflar da bir hikâyeye dönüştü. Bu, benim hikâyemdi. Ama aynı zamanda, o fırının önündeki çocuğun, o penceredeki yaşlı adamın, o duvar dibindeki sevgililerin de hikâyesiydi. Sessizliğimin içinde biriktirdiğim her ruhun, her anın hikâyesiydi.Sessizlik, bir yokluk hali değil, bir birikim evresidir. Tıpkı bir tohumun çatlamadan önce toprağın altında geçirdiği o karanlık, o sabırlı bekleyiş gibi. O sessizlikte tohum, ihtiyacı olan her şeyi toplar. Suyu, mineralleri, toprağın sıcaklığını... Ve hazır olduğunda, o sessizliği yırtarak güneşe doğru bir filiz uzatır. O filiz, tohumun söyleyecekleridir.Benim kelimelerim de o sessizlik toprağında yıllarca demlenen tohumların filizleri. Kökleri, tanık olduğum ama parçası olmadığım binlerce hayata tutunuyor. Gövdeleri, kendi içimdeki çatışmalardan, sorgulamalardan ve kabullenişlerden güç alıyor. Yaprakları ise, şimdi kâğıdın üzerine dökülerek ışığa, yani size uzanıyor.Bu yüzden bu yolculuğa sessizliğin içinden başlamak zorundaydım. Çünkü her şeyin başladığı yer orasıydı. Gürültünün ortasından değil, sükûnetin kalbinden. Öfkenin alevinden değil, sabrın ve gözlemin serinliğinden. Size anlatacaklarım, bir anlık bir hevesin ya da bir isyanın ürünü değil. Yıllar süren bir sessizliğin, artık kabına sığmayan bir birikimin, kendini var etme mücadelesi veren binlerce anının damıtılmış halidir.Bu yüzden buradayım. Sessizliğin içinden geldim. Ve şimdi, söyleyeceklerim var.