Yetimin İsyanı

Tahir yaptığı icraatlarıyla bir kesimin takdirini toplarken, Nusret Hoca’yla takışmasından sonra bir başka kesimin tezviratından kurtulamıyordu. Sıcak bir aile ortamından yoksun, mahzun ve mazlum bir çocukluk ve ergenlik geçirmiş olan Tahir, şimdi de açık sözlülüğün ve haksızlık karşısında sesini yükseltmenin bedelini ödüyordu. Olması gerekenle yaşananı gördükçe, babasından miras aldığı isyan damarı kabarıyor ve onun bu özelliğinden rahatsız olanların sesi, “sen haklısın” diyenlerden daha gür çıkıyordu. Fakirlik edebiyatı yapanlar, fakirlerle dayanışma içinde olmuyor, hak-hukuktan dem vuranların kendileri adil davranmıyordu. “Odamda saatlerce bir kendimle bir de toplumun sözde öncüleriyle yüzleşmeye çalışırken şu soruya cevap aradım: Bir toplum insanları neden noksan ya da hatalı taraflarıyla sıfatlandırır? Meselâ alnımın hakkıyla müdür oluşum neden bana çok görülür… Zayıfın yanında yer alışım, onlarla dayanışma içinde oluşum değil de, neden akıl sağlığından olmuş bir babanın evladı olmam veya sakatlığım ön plana çıkarılır? Çok düşündüm ve gördüm ki, asıl sakatlık, kendisi gibi olmayana şaşı bakan zihniyettedir.”